zondag 8 september 2019

Nacht van 07 op 08/2019: Bijna vergeten dat het zo mooi kan zijn!

Tegen 22:15 is het donker genoeg om buiten eens omhoog te kijken. Vanaf het terras is niets te zien, maar op de aanlegsteiger is duidelijk ons eerste noorderlicht van deze vakantie te zien. Tegelijkertijd heb ik ook een grote teleurstelling te pakken: we bevinden ons hier in een oase van kunstlicht.  Alle chalets en verbingspaden zijn fel belicht! Het is dus moeilijk om onze ogen aan het duister te laten gewennen en het noorderlicht is bovendien zwak.



Tot overmaat van ergernis geeft het kunstlicht ook nog reflecties in de cameralens.

We besluiten dan ook om naar boven, naar de straat lopen. Hier is het echter niet veel beter vanwege de straatlampen, maar tegen beter weten in wandelen we toch een stuk verder, in de hoop dat er aan de rand van het gehucht geen verlichting meer is. Niet dus.




Het noorderlicht komt en gaat intussen en er zit niets anders op dan nog eens op de aanlegsteiger te gaan kijken. Ik erger mij intussen zo erg dat er van genieten geen sprake meer is en even na 23:30 besluit ik de auto te nemen en op zoek te gaan naar een donkere plek. Annette besluit thuis te blijven. Fout, fout, fout...

Ik blijk maar 3 minuten de andere kant op te moeten rijden om aan het pikdonker einde van weg te moeten komen. Het noorderlicht is erg zwak, maar 10 minuten geduld worden uiteindelijk beloond met een prachtige show. Kijk zelf maar 😉
























Dankzij een appje heeft Annette het toch nog kunnen meenemen vanaf de steiger.
Na een dik half uur is het grootste spektakel er uit en tegen 00:45 is het zo goed als volledig weg.

Slapen blijft evengoed moeilijk, en af en toe naar buiten lopen levert tot 03:00 ook niks meer op. De laatste blik naar boven toont wel een zwakke band van noorderlicht, maar daarvoor haal ik de camera niet meer boven. Aan de horizon kleurt de hemel intussen alweer lichtblauw, het sein om onder de wol te kruipen...